7 Summits 1 Year | Aconcagua

Mount Vinson (Antarctica) stond als eerste op de planning. Doordat er toen nog het een en ander onduidelijk was rond de productie, is Jur Rademakers deze expeditie solo aangegaan en heb ik hem vergezeld op de Aconcagua (Argentinië). Dit is na Mount Everest de hoogste van de seven summits. Voor zo’n hoge berg is dit een vrij bijzondere, er ligt namelijk bijna geen sneeuw op de berg. Her en der kom je nog stukken ijs tegen. Deze zullen over een paar jaar ook helemaal gesmolten zijn. Hierdoor zal het het moeilijker zijn om aan drinkwater te komen, iets wat het beklimmen lastig gaat maken.

Onze expeditie begon uitstekend. Na de eerste tocht, aankomend in Confluencia  (3390m) voelden Jur en ik ons supergoed. Beide hadden we erg hoge zuurstofwaarden in ons bloed. Ikzelf extreem hoog. Hierdoor besloten we een acclimatisatieronde over te slaan en de volgende ochtend regelrecht naar het basiskamp te gaan. Na een vroege start en een paar uur lopen met prachtige uitzichten, begon ik mij wat zwakker te voelen. Ik had honger en ik wilde even een pauze. We waren al halverwege naar base campen na een welverdiende pauze gingen we door, maar al snel merkte ik dat de man met de hamer om de hoek stond. Ik had de dag ervoor met een te zware rugzak gelopen en teveel energie ingeleverd om naar het eerste kamp te gaan, waardoor ik nu een flinke tegenslag kreeg.  Als snel liep ik zó sloom dat ik soms bijna achterover viel. Hoogteziekte. Ik kende het proces al en wist dat als ik mijzelf nu iets te hard zou pushen, dat ik naar beneden zou moeten. Jur en onze gids Adrian, waar we direct een hele goede klik mee hadden, zorgden ervoor dat ik door kon. Adrian nam mijn rugzak over en gaandeweg dronk ik al hun water op om de hoogteziekte onder controle te houden. Een tocht die ongeveer seven uur zou moeten duren, duurde uiteindelijk zo’n tien uur. 

Als een zombie aangekomen in base camp Plaza de Mulas (4300m) werd ik na een half uur eten en drinken weer een normaal mens. In ons basiskamp hadden we het heel goed voor elkaar. Jur en ik hadden een grote tent voor ons alleen waarin we al onze spullen kwijt konden. Het enige nadeel daaraan is dat een grote tent minder snel opwarmt dan een kleine, zeker als je er slechts met zijn tweeën in slaapt. Dit zorgde voor een aantal koude nachten. Het gezelschap, eten en alle accommodatie was hier geweldig. Na enige gewenning aan de hoogte gingen verder omhoog. Van kamp 1 naar kamp 2 en weer terug naar beneden naar base camp. 

Van een stoffig basiskamp tot een spierwitte berg, het was een setting die voor prachtige beelden zorgde. Gelukkig bleef het niet lang sneeuwen en konden we vrij snel omhoog voor de echte toppoging. In elk kamp dat we omhoog gingen volgde onze kamp dokter, die checkte hoe we er lichamelijk voor stonden. Hij vond het project zo leuk dat hij ons volgde de berg op. In kamp 2 voelden Jur en ik beide echt de hoogte en hadden we beide even een dal momentje mentaal. Het was zwaar om op die hoogte te zijn (kamp 2 Nido de Cóndores (5500m)). Gelukkig kunnen we ons er beide bij neerleggen als we zo’n moment hebben. Dat hoort er nou eenmaal bij. We gingen er de volgende dag dan ook weer met frisse moed tegenaan. Onderweg naar het laatste kamp kwam de man met de hamer weer. Ik voelde me beroerd, ik kreeg last van mijn hoofd en werd misselijk. Ik had de nachten ervoor erg slecht geslapen aangezien mijn luchtmat lek was en ik deze om de paar tellen in de nacht moest opblazen om enigszins comfortabel te liggen. Aangekomen in kamp 3,had ik de keuze als snel gemaakt: ik blijf achter, zodat Jur en Adrian de top kunnen behalen zonder dat ik een risico zou vormen. Als ik mee zou gaan en ik moest toch omdraaien dan zou het hele team naar beneden moeten, om vervolgens in de bewoonde wereld een nieuwe permit te regelen om de hele tocht opnieuw te doen. Dat was het niet waard voor mij. Ik ben er tenslotte om een documentaire te maken en Jur is er om elke berg te toppen. Voor mij was het mooi meegenomen, maar ik wil mezelf ook niet nog erger afmatten. Dan zou mijn herstel nog langer zijn, terwijl ik juist extra moest trainen. Mount Everest stond namelijk voor de deur.

In de nacht wens ik Jur en Adrian succes en ik vlieg er nog even achteraan om wat laatste beelden te maken. Vervolgens ga ik in de ochtend met een porter terug naar het basiskamp waar ik halverwege over de portofoon hoor dat Jur de top heeft gehaald! Missie geslaagd.