Loading...

7 Summits1Year Project | Denali

Denali! Waarschijnlijk wel de mooiste van de seven summits. Ik heb me tijdens de beklimming zo vaak verbaast hoe mooi ik het vond! 

Op 1 juni stonden we op top van Everest en 5 juni vlogen we direct door naar Alaska. Na een tocht van 42 uur kwamen in een tegenovergestelde wereld van Nepal, namelijk Alaska. 

Weg uit de chaos! Alaska keek altijd naar uit. Maar op dat moment zag ik er flink tegen op. We waren beide 10 kilo afgevallen op de expeditie van Everest en we hadden nog geen moment gehad om echt op adem te komen of we begonnen al weer aan deze expeditie. Er waren twee grote voordelen dat we alleen met Arnold gingen en niet meer met het oude team. Arnold was er al een keer geweest en wist dus handige trucjes om het zo efficiënt mogelijk te maken. Dingen als kant en klare maaltijden vacuüm verpakken waardoor het zo min mogelijk ruimte inneemt en zo lang mogelijk goed blijft, waren handigheidjes die je net even moest weten. Daarnaast was hij tot de South Coll op Everest mee geweest om de expeditie te leiden, dus hij was net zo goed geacclimatiseerd als wij . Hierdoor konden we het acclimatisatieproces overslaan.

Talkeetna, het plaatsje waar het echt begon. Talkeetna is een karakteristieke plaats waar veel zondag bezoekers komen, maar verder ook weinig te beleven is. Het is echt het begin en eindpunt van alle klimmers. Na de laatste dingen geregeld te hebben en nog een laatste ijsje hebben gehaald, vlogen we in een klein vliegtuigje naar de gletsjer. Een vlucht van ongeveer 45 minuten over een prachtig natuurgebied. Ik denk een van de mooiste vluchten die ik ooit gemaakt. 

En dan land je op een gletsjer in de middle of nowhere! Het enige wat daar in het klimseizoen vaststaat, is de tent van de kampleider. Verder zijn alle tenten van klimmers en skiërs die naar boven gaan. Ook wij zetten onze tent op voor een paar uurtjes slaap. De tochten naar de eerste kampen doen we in de nacht omdat het overdacht te warm is waardoor je door de sneeuw heenzakt. In de nacht kan je hier prima overheen lopen. Het eerste stuk weliswaar op sneeuwschoenen. Deze vervloekten omdat het een kriem is op die dingen te lopen. Laat staan in de combinatie met een zware rugzak van zo’n 15 kilo en een slee achter je van ongeveer 35 kilo. Door dat het 24 uur per dag licht is heb je ook hele lange zonsopkomsten en -ondergangen, waardoor je urenlang in het meest prachtige licht loopt. Iets wat mij al cameraman natuurlijk ontzettend blij maakt! 

Naar elk kamp deden we er langer dan normale groepen over door dat ik echt niet sneller kon. De expeditie van Mount Everest had mij goed gesloopt. Alleen sleepten wij wel naar elk kamp het volle gewicht omhoog in plaats van de carry met de helft van je spullen die andere groepen deden omdat zij nog moesten acclimatiseren. 

Doordat we zo goed geacclimatiseerd waren gingen we elke dag een kamp hoger en hebben we zelfs kamp 2 overgeslagen. We hebben dan ook alleen een rustdag genomen in kamp 4 (14th camp). Doordat we zelf onze boodschappen hadden gedaan, hadden we in elk kamp gewoon goed eten. Van hamburgers tot pasta bolognese. Dit zorgde ervoor dat we nog enigszins op kracht bleven aangezien we onze reserves wel hadden verbruikt op Everest. Het mooiste van deze expeditie waren de uitzichten, elke bocht die omhoog ging en elk kamp had weer compleet ander uitzicht dan de vorige. Hogerop kon je oneindig ver kijken. Zo keek je van een wit berglandschap naar beneden naar de gletsjers die overgingen in rivieren die doorstroomden in bossen zo ver je kon kijken. Zo ver van de bewoonde wereld heb ik mij denk ik nog nooit gevoeld. 

Tijdens het klimmen was het goed te merken dat we alledrie weinig over hadden. Je raakt af en toe gewoon geïrriteerd. Niet per se omdat iemand iets verkeerd doet, maar meer omdat je op je tandvlees loopt. Desondanks dat, hebben we het allemaal heel goed voor ons kunnen houden de hele expeditie en wisten we ook allemaal wel van elkaar, dat als er een snauw kwam dat het niet aan jou lag maar aan het feit dat iemand echt er even doorheen zat. Ik zou dan ook zo elke berg met deze mannen kunnen beklimmen. Jur was natuurlijk al mijn maatje en gaandeweg raakten we ook echt bevriend met Arnold. Hij heeft een berg humor waardoor je elke situatie kan doorstaan. 

Het filmen op deze berg was voor mij een ontzettende uitdaging. Ik kon maar het minimale meenemen en we zaten de hele expeditie aan één touw. Daarnaast kon ik geen vergunning krijgen voor mijn drone wat het extreem lastig maakte om uit verschillende hoeken te filmen. 

Gelukkig lieten we naar het laatste kamp onze slee achter in kamp 4 waardoor ik alweer wat meer vrijheid had. Dat we deze achterlieten had ook een andere reden, de wand die we op moesten om naar 17th camp te komen was erg stijl en op het einde was het zo steil dat ze zelfs daar een stuk vaste touw hadden gemaakt. Daarna was het een lange graat met klim- en klauterwerk om bij het laatste kamp te komen. Ik denk ook een van mijn favoriete stukken van de expeditie. 

17th camp is een gure plek waar het altijd waait. Gelukkig waren we redelijk laat in het seizoen en hadden voorgaande teams daar meerdere ijsmuren gebouwd. Zodat je met je tent enigszins uit de winds stond. 

De weersvoorspellingen voor onze topdag de volgende dag waren niet best maar de dagen erna zou het nog veel en veel slechter worden. Wij hadden ook maar voor ongeveer veertien dagen eten mee, dus het slechte weer uitzitten was ook geen optie. De keuze was dan naar beneden en uitvliegen of voor een window gaan die “so so” was. Wij waren zo ver gekomen, dus tuurlijk gingen we ervoor. Ik had ook vrij weinig zin om het hele stuk opnieuw te doen. 

De volgende ochtend zijn we rond negen uur vertrokken en de planning was om dan rond drie uur op de top te staan. Dit liep wat anders. Het eerste zware stuk, wat mij veel energie heeft gekost, was op de plek die de “autobahn” heet. Door de sneeuwval was er geen spoor meer en moest ik een spoor maken. Daarnaast hadden we ons iets te kort ingebonden waardoor we sommige ankerpunten niet konden halen en op die momenten werd het wat spannender. Als een van ons zou glijden dan zouden we allemaal naar beneden glijden. De kans dat je dat dan overleeft is vrij klein. Al gauw werd het weer slechter en slechter. Harde wind, soms heel slecht zicht waardoor het voor mij zoeken was waar ik heen moest. Fysiek was Denali zwaarder dan Everest. Ik zat er compleet doorheen op de topdag. Ik ging zo sloom. Als ik sneller probeerde te gaan voelde ik me duizelig en was ik bang dat ik dan flauw zou gaan vallen. Voet voor voet ben ik doorgegaan. Arnold en Jur maakten er nog een grapje over, maar waren daarna ook stil tegen elkaar. Het onweerde in de verte en dat kwam wat dichterbij. Gelukkig wel lager dan dat wij waren. Jur en Arnold zeiden beide niks tegen elkaar omdat ze dachten als ik nu begin, ja, dan zal hij ook zeggen dat we om moeten draaien. Arnold was dat jaar ervoor net onder de top omgedraaid dus hij voelde de bui al hangen. Ik werd al chagrijnig bij het idee om om te draaien. “Ik zal hem nu gaan halen ook!”, dacht ik bij mezelf. Bovenaan het laatste steile stuk wist ik niet waar we heen moesten, waardoor ik aan Arnold vroeg of hij even wou kijken, zodat ik niet onnodig mijn energie zou verspillen. Toen hij naar boven klom schreeuwde hij ineens: “Ik zie de andere kant, de top!” Ineens klaarde het weer op en hadden we een fenomenaal uitzicht. En ja hoor, binnen twee weken nadat we op de top van Everest stonden, stonden we op de top van Denali. We hadden het geflikt! En dat binnen vijf dagen! Later kwam ik er achter dat dit ook een Nederlands record was. We waren de enige op de top van de Denali. Zo’n bijzonder gevoel!  Hadden we zoals gepland om drie  uur op de top gestaan, stonden we waarschijnlijk in de wolken, maar omdat ik niet sneller kon, stonden we in volle zon om 7 uur ’s avonds op de top. Een geluk bij ongeluk! 

Hier een sfeer impressie van de expeditie. 

Aconcagua
Mount Everest
Kilimanjaro
Elbrus
7Summits1year Teaser
7Summits1year Project